kita digdi; boot kong magi akong hiwas sa pakipagólay
saimo asin digdi dai nin makakasaksi satuyá, makakapuli
kita sa laog nin sarong horas.”
“Nagkakamalé ka, amigong Elias,” an simbag ni Ibarra na naghihinguhang makahoyom; “kaipuhan na ihatod mo ako sa banwaan na iyan na an batingawan natatanaw ta digdi. Pinipirit ako kan maraot na kapaladan.”
“Maraot na kapaladan?”
“Ohó; hona-honaon mo na kan pagpasiring ko digdi nasompongan ko su alférez, asin nagnutiil na gayo na ibanhan ako; mantang nasasaisip ko ika asin talastas ko na midbid ka niya, tanganing bomolag sakuyá sinabihan ko na pasiringon ako sa banwaan na iyan, saén ako magdadanay sa bilog na maghapon, tara boot nya ako noodmang hapon.”
“Pinasasalamatan ta ka sa siring na pangataman, alagad pinaiba mo sana kutá saimo,” an bulanos na simbag ni Elias.
“Ano? asin ika?”
“Dai ako mamimidbid, tara, mantang makasaró nya ako kahiling dai mapapagmawongmawong an sakong panglawog.”
“Demalas ako!” an hagayhay ni Ibarra na nagroromdom ki Maria Clara, “Anó an sasabihon mo sakuya?”
Nagngalagkalag si Elias. Harayó na sinda sa pangpang; solnop na su tala-init, asin mantang sa inga poók na ini pahangang maghaloy an liwanag pakasolnop kan tala-init, nagpopoon na nin pagdiklom, asin pinasaga kan mga ini su tala sinag na nagkakahimilog.
“Señor,” an simbag ni Elias sa marigon na tingog, “kagdara ako kan mga horot nin dakol na mga daing palad.”
“Nin dakol na mga daing pálad? Anong boot mong sabihon?”
Sa kadikit na mga tataramon iinósip saiya ni Elias su olayólay ninda saka su pamayo kan mga tulisan, dai pigsambit su mga kaborongan asin mga paharé, kaini. Mapangataman na naghinanyog saiya si Ibarra, asin kan makatapus si Elias kan saiyang ipigósip, naghadé an sarong halawig na daing pagkainalohan, si Ibarra an énot na tominaram:
