“Nakikita ko na dai pinaghahalat an sakong pagdatong,” an luhaylihay na saiyang pahdyag; “patawada ako, Maria, ta dai ako nagpaisi; sa ibang aldaw makakatao ako saimo nin mga paliwanag dapit sa sakong gawé... magkakakita pa kita... daing duwaduwa.”
Ining mga huring tataramon na ini sinabayan nin paghiling ki Linares. Itiningkalag saiya kan daraga su saiyang magagayon na mga mata, pano nin kabinian asin kalipungawan, mapagngayongayo asin masihat (71-a) na gayo mala ngani ta ribaraw na ominodong si Ibarra.
“Makadigdi daw ako noodma?”
“Talastas mo na sa sakuya sa giraray magayagaya an saimong pagdatong,” an haros hinghing na saiyang simbag.
Hominarayo si Ibarra na paghilingon tiwasay, alagad pano nin karibarawan su payo asin nanglilipot su puso. Su nakita nya asin namamatean pa lamang dai sukat maladop: ano ito, kaborongan, kaongisan, kapasaluiban?
“Oh, sa katapusan babaye man sya giraray!” an sabi sa hababang tingog.
Daing pagaram nakadatong sya sa pinagtotogdokan kan paadalan. Uswag nang marhay su toklos; si Ñor Juan dara su saiyang metro asin su saiyang plomada nagbabalikbalik sa dakol na mga manggaggamlang. Kan pagkatanaw saiya, nagdalagan sa pagsabat saiya.
“Don Crisostomo,” an sabi, “ominabot ka man giraray; kami gabos naghahalat saimo; hilinga, tabi, an kamugtakan kan parel; igwa nang sarong metro may sampolong centimetro an langkaw sa laog nin duwang aldaw matopong na sa langkaw nin lalaki. Dai akong ibang inako kundi hamorawon, dungon, ipilipil, tanguili, nagtogon ako nin tindalo, pino asin narra sa mga obras muertas. Muya mong hilingon su mga subterraneo?”
Nagtaraong-galang su mga manggagamlang.
“Anion an kanal na pinagngahasan kong idugang,” an sabi ni Ñor Juan; “an mga canal na ini sa irarom pasiring sa sarong deposito na may tolong polong lakad maghalé digdi. Magagamit sa pagbaribi kan tanaman; dai ini sa plano, ikinabaldi mo?”
“Dai; ata ngani inooyonan ko asin binabaté ko ika kan saimong naisipan, talagang saro kang tunay na arquitecto; kiisay ka nakanood?’
