káhoy sa sálog, na anó liwánag kan tala-init moninong
na iginagará-gara kan mga malipungaw na túbig kaito.
Itiningkálag kan daraga su saiyang mga mata na siring kalinig sa záfiro; luhayluhay na hinalé su saiyang mga singsing, hikaw, tadik asin peineta, ibinugtak ito sa alinoonan kan azotea asin tominanaw sa salog. Saró sa duwa katawo na nagsasakay duman sominakat sa hagyanan na bato, ominoyakpat sa kodal, asin mataodtaod namaté su syang linakaw pasakat sa hagyanan kan azotea.
Nakita ni Maria Clara na ominódong kan matuklasan sya, alagad sa saró sanang hidalé, ta su tawo luhayluhay na lominakaw nin padodólok asin sa tolong lakad sa daraga, ominontok. Sominibog si Maria Clara.
“!Crisóstomo!” an hagayhagay nya na panó nin kangirhatan.
“!Ohó; ako si Crisostomo!”” an simbag kan hagbayon sa magabat na tingog; “sarong kaiwal, sarong tawo na may mga dahelan sa pagkaongis sakuyá, si Elias, hinawas ako sa bilanggoan na sinalyahan sakó kan sakong mga katoód.”
Sa mga katagang ini sominonod an sarong manondong dai pagkaalo; idinokó ni Maria Clara su saiyang payo asin iinibaba su magibong na kamot.
Nagpadagos si Ibarra:
“Sa may bangay kan sakúyang ina isinumpá ko na gigibohon ko ikang mamongaya, anó man an sakong kapaladan ! Mangyáring magkúlang ka sa saimong sinumpaan, sya bakó mong ina, alagad ako, ako na saiyang aki, sinanglitan sakó an saiyang giromdom, asin sa táhaw nin rinibong pagalaman napadigdi ako sa pagotob kan manongod sakúya, asin an pagkahinaragbó tominógot na makadólay ko ika mansana. Maria dai nakita magkakahinilingan liwat, saró kang aki pa asin sakalé sarong aldaw isombong kan saimong katangyuhan (143-a) ... napadigdi ako sa pagsabi saimo, bago ako humalé, na sakuya kang pinapatawad. Ngunyan! magi kang mamongaya asin paaram!”
Mahalé na kuta si Ibarra, alágad pinógol sya kan daraga.
"!Crisóstomo! ” an sabi; “ipinadara ka nin Dios sakuya sa pagkawarai nin pagkadai nin pagsarig. . . himatea asin hokomi ako!”
Boot ni Ibarra na mahamis na pomosipos saiya.
