“!Daraha ako sa sakong lambanan!” an saiyang pakimahérak na kanayon kabit sa takyag kan gurang tanganing makatindog.
“Naghehélang ka, aki ko? Garong nawara mo su saimong tulang? anong saimo?”
“Sarong pagkahilo...an mga tawo sa bidang... kaniguan an liwanag... kaipuhan akong magpahingalo. Sabihi man su sakong ama na makatorog ako.”
“!Nanglilipot ka! muya kan tsa?”
Kominiri si Maria Clara, sinadahan nin Ilave su tata kan saiyang lalamban asin sa kaluyahan ominogsóhoy sa salog, sa pamitisan nin sarong ladawan, nagsisiloksigok:
“Ina, ina, ina, ko!”
Sa bintana asin sa tata pasiring sa azotea, naglalaog su liwanag kan tala-sinag.
Padagos su pagtogtog kan musica nin mga maogmang mga valses; minaabot sa lalamban su mga nginisi asin su daging kan mga orolayólay, nagkapira pagtoktok sa pintó su saiyang ama, si Tia Isabel, si Dona Victorina asin sagkod si Linares, alagad dai naghiró si Maria Clara, sarong hokragong lominuwas sa saiyang daghan.
Nagpangagi an mga horas, natapus su kaorogmahan sa latok, nadangog na may nagsasáyaw, napospos su kandila asin napaltok, alagad su daraga dai pa giraray naghihiró duman sa salog, naliliwanagan kan mga sirang kan tala-sinag, sa pamitisan kan ladawan kan Ina ni Jesus.
“Luhaylúhay na nagmoninong su harong, nagkaparalsok su ilaw, si Tia Isabel nagapod uli sa tata.
“!Vamos, kominatórog!” an sabi kan inaon sa halangkaw na tingog; “nin huli ta sarong daraga asin dai nin ano man na ikakapurisaw natotorog na siring sa sarong bangkay!” tominaram sa hababang tingog asin napasiring sa azotea.
Kan moninong na su kagabsan; luhaylúhay syang bominuhat asin nangangalagkalag sa palibot, nakita nya su azotea su mga saradit na mga salasala pinaparigos kan malipungaw na liwanag kan tala-sinag.
“!Sarong moninong na omaaboton! Matorog siring sa sarong bangkay!” an ngorobngorob nya sa hababang tingog asin napasiring sa azotea.
Natotórog su ciudad, nagtataga-pakadangog an pinarogpadog nin sarong lunadan, sa pagagi sa tulay na
