rez!” an sabi ni Tía Isabel.
“Nalugadan su alférez?” sa katapusan naghapot si Linares; “!Ah!!”
Asin ngunyan nakamangno sya na dai pa nya nahahalon su laog kan saiyang ngosó.
“Padre Cura, tabí man! dai na nin súkat ikatákot!” an padagos na kuráhaw kan alférez.
Sa katapusan, malungsí, luminuwas man giráray si Padre Salvi sa saíyang natagoan asin lominósad sa hagyan.
“Ginadán kan mga tulisán su alférez! María, Sinang, sa lalamban, pontale nindong marhay an pintó! kyrie! eleison!”
Si Ibarra napasíring man sa hagyanan minsán dai oyon ni Tía Isabel na nagsabi:
"Hare pagluwas, dai ka nagkumpisal, hare pagluwas!"
An marahayon na gurang dayúpot na katóod kan saiyang iná.
Alágad binayaan ni Ibarra su harong; sa paghoná nya gabós nagbibírik sa saíyang palíbot, na dai syang nababatayan. Nagbobolongbogong su saíyang talinga, masákit nyang mahiró su saiyang bitis asin bakong sanay: sa saíyang alinawnaw pasunodsunod na naglaladawan an mga alon nin dugó, liwánag asin diklom.
Minsan ngani maliwanagon su tala-sinag sa langit, nagkakasiringkogan kan hagbayon su mga gapo asin mga kahoy duman sa lansangan, na mapungaw asin daing tawo.
Sa harani kan cuartel nakikita sya nin mga soldados na may mga bayoneta su mga badil, na makosog su ordlay, kun kayé nakaagi syang dai namangnohan.
Sa tribunal nadadangog na mga lagahod, mga soriyaw, mga inagrangay, mga sumpa; nanglabawlabaw su tingog kan alferez asin daog su gabos.
“Sa pandog! posas sa mga kamot! Duwang potok sa humiro! !Sargento, magbhantay ka! Ngunyan daing on aa minsén an Dios! Capitan, dai ka magkatorog!
Hinumari ni Ibarra su saiyang mga lakad pasiring sa saindang harong; daing katiwasayan na naghaharalat saiya su saiyang mga sorogoon.
“Monturahe nindo su pinakamarhay na kabayo asin lakaw kamo!” an sabi sainda.
