sa oras na ika ihabla.!”
Nangalagkálag si Ibarra sa saíyang palíbot na baga sarong narorongaw.
“Kun síring, tabangan mo ako; yaon sa carpétang iyán su mga súrat kan sakong angkos; pirilía su mga sa sakong amá na iyo an mga sakalé, makabugtak sakó sa pangánib. Basaha an mga lagdá.”
Asin su hagbayon, namomongnan, narorongaw asin nagpipintó nin mga horohogkot, nagtitipon nin mga papel, nagbabasa nin mga súrat, ginigisí su iba, su iba sinasáray, minakoa nin mga libro, binoboroklit an mga ito asin iba pang ginigigibo. Siring man an gibo ni Elías, minsán nganí kúlang nin kagobotan baga nagkapantay an pagmamalasakit; alágad, ominódong, naburarat su saíyang mga mata, pinagpabirikbirik su papel sa saíyang kamot asin naghapot sa nangingibigkibig na tingog:
“Namidbiran kan saímong angkos si Don Pedro Eibarramendia?”
“!Iyo na pa karhay!” an simbag ni Ibarra na may binuksan sa cajon asin may kinoang sarong tambak na papel; “!sakuyang papo!”
“Papo mo si Don Pedro Eibarramendia?” naghapot liwat si Elias, malungsi asin liwat su panglawog.
“Oho,” an simbag ni Ibarra na nalilibang; “gotoson ta an ikaduwang pagngaran ta halawig.”
“Vascongado sya?” an olit ni Elias na rominani saiya.
“Vascongado, alagad anong saimo?” an may panggilantas na saiyang hapot.
Ginogom ni Elias su saiyang kamot, idinoon ito nin higot sa saiyang angog asin hiniling si Crisostomo, na sominibog kan makita su saiyang panglawog.
“Aram mo kun siisay si Don Pedro Eibarramendia?” naghapot na nanggogoop. “Si Don Pedro Ibarramendia iyo itong hamak na tawo na pominakaraot kan sakong apo asin naging dahelan kan mga maraot ming kapaladan... Hinanap ko su saiyang ikaduwang-ngaran, ipinahuhubaya ka sa sako nin Dios... taohi ako nin panghintungan (106-a) kan sakong mga kapahamakan!”
Natikbahan na hominiling saiya si Crisostomo, alagad ginoyagoya sya ni Elias sa takyag, asin sinabihan sya sa mapait na tingog na namamantaag nin kaongisan:
“Hilinga akong marhay, hilinga kun ako nagtios, asin ika bahay, namoot ka, may rogaring, may. pagsadiri,
