na baga natatakot. “nama kun magakala na nagnganib siyang magadan.”
“Dai ka mahandal,” sominimbag saiya na dai saiya hominiling, “aram ko an sakong ginigibo, dakolonon na marhay an mga naghehélang na sakong inasistihan, saro pa, makakasabi sya kun muya o habo na magpakinabang asin makikita mo ta masabi iyan na iyo.”
Si Capitan Tiago parating omoho sa gabos.
Luminaog si Tia Isabel sa higdaan kan naghehélang.
Naghihigda si Maria Clara, malungsi, malungsion na marhay; nasa kataid niya su saiyang duwang amiga.
“Tomomar ka nin saro pang granito,” an sabi ni Sinang na kanayon ito taohi nin sarong bilogbilog na maputi, na saiyang kinoa sa sarong tubitong cristal; sabi nya, “kun makamaté kang bolongbogong sa saimong pagdangog, dai ka magdagos nin pagtomar kan bolong.”
“Dai nagsurat liwat saimo?” an hapot kan naghehélang sa hababang tingog.
“Dai, !sibot gayod na marhay!”
“Dai lamang nin ipipasabi sakuya?”
“Daing ibang sinabi kundi na hihinguahon niya na absolveran siya kan Arzobispo sa excomunion tanganing..."
Dai napadagos su olay-olay ta lominaog su inaon.
“Sabi kan Padi magandam ka sa pagkumpisal, hija,” an sabi kaini; “pabayae nindo sya tanganing magisipisip kan saiyang mga kasalan.”
“Alagad! dai pa ngani minasarong simba, magpoon kan saiyang pagkumpisal!” an pakisuhay ni Sinang. “Dai ako naghélang asin baku akong osod-osod na magkasala!’’
“!Abaa! dai tatao kan sinabi kan cura; an banal makapito nagkakasala an aldaw? Muya kang darhon ko saimo su Ancora, su Ramillete okun su Camino recto para ir al cielo?”
Dai nagsimbag si Maria Clara.
“Vamos, dai ka mapapagai,” an sabi pa kan marhay na inaon sa pagranga saiya; “ako mansana babasahon ko saimo an pagisipisip kan mga kasalan asin dai kang ibang gigibohon kundi romdomon an mga kasalan.”
“Suratan mo siya na dai na niya ako pagparaisipon!” hininghingan ni Maria Clara si Sinang kan magpadaram saiya.
“Ano?”
