“Si Alfonso Linares, su pinangaki kan saimong bayaw...” an sabi kan bagong-tawo.
Sominibog si Padre Damaso, pinagparahilinghiling uli su hagbayon asin, kan masalinggaya na su saiyang lawog, tominindog.
“Diyata ika su pinangaki ni Carlicos!” an sabi na kanayon ito kogosa; “madya ta kokogoson ko ika... igwa nang pirang aldaw nagsakamot ako nin saiyang surat... diyata ika! Dai taka namidbid... talagang dai ka pa ipipangaki kan maghalé ako sa bansa; dai ko ika namidbid.”
Asin hinihigpis ni Padre Damaso sa saiyang mga posog na takyag su hagbayon na namumula, dai maaraman kun baga sa kasopogan o huli sa garong pagkaapusi. Garong nalingawan nang padagos ni Padre Damaso su saiyang kasakitan.
Pakatapus kan mga énot na mga hidalé nin kalodokan asin pakahapotan su mga énot na hapot dapit ki Carlicos asin ki Papa, naghapot si Padre Damaso:
“Asin ngunyan ano an boot ni Carlicos na gibohon ko saimo?”
“Sa paghona ko may nasabi sya sa surat, ...” an sabi giraray ni Linares.
“Sa surat? hilingon ko? !Totoo! asin muya nya na ihanap ko ika nin empleo asin agom! Hmn! Empleo... madalé iyan; tatao kang magbasa asin magsurat?
“Nakatapus ako nin pagkaabogado sa Universidad Central”
“Carambas! Diyata saro kang oroabogado? Dai kang hetsura, garo kang babaye, alagad !lalong marahay! Alagad tumao saimo nin agom... hmn! hmn! agom...!"
“Padre, bako man akong sibot na gayo,” an sabi ni Linares na nalilibong. Alagad si Padre Damaso naglalakawlakaw sa magibongibong na sdgod kan bidang na nagsasabi na hababang tingog: “Sarong agom!, sarong agom!”
Bako nang mamondo, bako man na magayagaya su saiyang lawog; ngunyan pormalon syang marhay asin garong nagaatidatid. An gabos na ini pinagmamasdan ni Padre Salvi sa harayo.
“Dai ako naghohona na makatao sako nin dakulang kahorasaan an bagay na siring!” an maluhay na sabi
