“Dai mo pagtantanon an sakong pagkamatioson!” an sabi asin nagpadagos nin paglakaw. Pinagparahiling sya ni Lucas nin sarong hoyom na pando nin kaongisan.
“Talagang makoapo ka kan bominatad kan sakong ama!” an sabi na nanggogoop sa hababang tingog; “ligwa ka pa kan iyo mansanang dugo!”
Asin sa pagliwat nin tingog nagsabi pa:
Alagad kun magbayad ka nin marhay... magkatood!
Nakalihis na su pintakasi; natuklasan uli kan mga namamanwaan, siring sa gabos na mga taon, na nahakatan su caja, nangagtoklos, ginaranot asin nangagpuka na dai nakapagriligaya, binayadan ninda nin mahalsu kariribukan asin su mga kakologan nin payo. Alagad dai bale; sa masangleng taon siring man giraray an gigibohon iyo man sa mga masunod na abda (30-a), tara iyo ini an kinaugalean sagkod ngunyan.
Sa harong ni Capitan Tiago naghahadé na gayo an kamondoan: pirinto su gabos na mga bintana, su mga tawo pahanga nang makaribok sa paglakaw asin sa cocina lamang nangangarahas na magtaram sa halangkaw na tingog. Si Maria Clara, su kabuhayan kan naghihigdang may hélang sa higdaan; su saiyang kamugtakan nababasa sa gabos na mga lalaogon, siring sa pagkabasa kan mga kasakitan kan espiritu sa lawog nin sarong tawo.
“Ano sa paghona mo, Isabel: sa cruz nin Tunasan ako malimos okun sa cruz nin Matahong?” an hapot sa hababang tingog kan nasasakitan na ama. “An cruz nin Tunasan nagtatalubd, alagad an sa Matahong ginaganot; arin sa akala mo arin sa duwa an lalong milagroso?”
Nagisipisip si Tia Isabel, nagtango-tango asin nagsabi sa hababang tingog.
“Magtalubo... magtalubo orog kadakilang ngangalasan ki sa pangganoton: kita gabos ginaganot alagad dai kita gabos nagtatalubo.”
“Oho, totoo, Isabel, aldgad maaraman mo na pagganot... pagganoton an kahoy na ginigibong bitis kan
