sa iba.”
“Asin an duwang magtigang na iyan na su ama nagadan sa banog....?
“Masarampot sa sinampotan kan ama,” an simbag ni Elias sa hababang tingog; “kun an sarong angkos binobugtakan nin tanda kan kapahamakan, magkakagaradan an gabos na kabilang kaiyan; kun an linti minatama sa kahoy, an kahoy na iyan nanini abong bulanos.”
Pominaaram si Elias kan makita nyang daing girong si Ibarra.
Kasu sya na sanang saro, nawara su matoninong na pamandok na saiyang iniingatan sa atibang kan piloto, asin nahayag su sakit sa saiyang lawog.
“Ako, pinasakitan ko sya!” an sabi sa hababang tingog.
Naghumari nin pagbolos asin lominusad sa hagyanan.
Sarong sadit na lalaki, na nakaguibing nin itom, may pinilaan sa walang pisngi, mahoyong nagtao saiya nin galang, pinaantoro sya sa saiyang paglakaw.
“Anong muya mo?” an hapot saiya ni Ibarra.
“Lucas po an sakong pagngaran, tugang ako kan nagadan kasuhapon.”
“Ah! Nakikidamay ako saimo.. asin ngunyan?”
“Boot ko pong maaraman kun gurano an ibabayad mo sa familia kan sakong tugang.”
“Ibayad?” an ulit kan hagbayon na dai nakapdgol kan saiyang kabaldian; “pagolayan ta ini. Magbalik ka diyan na hapon ta ngunyan naghihidalé ako.”
“Sabiha sana kun pira an muya mong ibayad!” an pangotiil ni Lucas.
“Sinabi ko saimo na maghoron kita sa ibang aldaw, ngunyan mayo akong panahon!” an sabi ni Ibarra na dai na nakatios.
“Mayo po ika nin panahon?” an mapait na hapot ni Lucas, na tinapaan sya; “dai kang panahon sa mga gadan?”
“Pomadigdi ka ngunyan na hapon, marhay na tawo!” inolit ni Ibarra na pinogol su saiyang sadiri; “ngunyan masongko ako sa sarong naghehélang.”
“Ah! asin huli sa sarong naghehélang linilingawan mo an mga gadan? Naghohona ka huli ta kami mga daing sukat...?”
Hiniling sya ni Ibarra asin pinotol su saiyang pagtaram.
