“Ibinibilang ko na dadamayan mo ako...”
“Ay!” an simbag ni Elías na nagpoporongpotong, “dai mahihimo, asin ngunyan dai nanggad! Dai ko pa nasosompongan an pinadigdihan kong hanapon, dai mangyayari! Ngunyan na aldaw nawará ko an sakong katalingkasan!”
Asin ibinaretá ni Elías sa kadikit na tataramon su nangyari kan ágang ito.
“Dai ko saiya hinágad na iligtas an sakong búhay, dai ko saiya pinasalamatan an gawé, alágad iyo su kamatean na nakasadol saiya asin súkat kong bayadan an útang na iniho. Sa ibang bágay, máging sa Mindoro siring man sa ibang póok, sa giráray mabubúhay an nakaagi asin matutuklasan.”
“Marhay!” an sabi saiya ni Salomé na hiniling sya nin pagmamahal; “omerok ka lámang digdi, kun ako makahalé na, magérok sa kamálig na ini! Ini magpapagiromdom saimo sakuyá asin sa harayong itong kadagaan dai ako magiisip na an sakong haronghárong dinara kan bagyo o kan mga hókol. Kun ibalik ko an sakong ísip sa mga pangpang na iniho an saimong giromdom asin an sa sakong pagsadiri sabay na mamantáag sakuyá. Magkatórog ka digdi sa sakong kinatorogan asin pinangatoroganan...garo mansana akong nabubúhay sa kaibahan mo, garo mansana akong nasa katáid mo...”
“Oh!” an hagayhay ni Elías na biniribid su takyag dara an pagkawarai nin pagsárig. “Babaye, giboha na makalingaw ka...”— Lomináad su saíyang mga mata, alágad sa kadikit sanang hidalé.
Asin pakaposipos sa takyag kan daraga dominolag na nawará sa limpoy kan kakahoyan.
Sinonod pa sya kan paghiling ni Salomé asin nagdánay na daing gírong na naghihimaté kan ribok kan mga
lákad na luhayluhay na nagpupurawás.
VISPERA KAN PINTAKASI
Nasa ikasampúlong aldaw kita kan Noviembre, vísperas kan pintakasi.
Daing paghingaló su mga tawo; siribot su kagabsan: sa harong, sa simbahan, sa bulangán asin sa oma; su gabós na mga harong anas na nagkakasaramnohán
