man an saro katawo na, maliban sakuya asin ki Capitan Tiago, daing ibang makakamidbid ika... Dai ka nasa ano man na panganib.”
“Si Maria Clara!” an hagayhay kan hagbayon!
“Oho, si Maria Clara!” an olit ni Simoun asin iyo pa gana su saiyang tingog magkaigwa nin daging na mamondo asin sa tawo; “boot ko syang iligtas, sa pagligtas saiya muya kong mabthay ako, nagbalik ako . . . ginigibo ko an himagsikan ta huli lamang sa sarong himagsikan mabubuksan ko an mga tata kan mga convento!”
“Ay!” an olay ni Basilio, na pinagtakop su magibong na kamot; “lawat ka nang ominabot, lawat na marhay!”
“Dai ngata?” an hapot ni Simoun na kanayon kominorondot.
“Si Maria Clara nagadan!”’
“Nagadan?” naghapot sya sa tingog na makangingirat.
“Ngunyan na hapon, sa ika-anom na horas; ngunyan sukat nang masa...”
“Bakong totoo!” ominongal si Simoun malungsi asin daing pagkanoltol, “bakong totoo! Si Maria Clara buhay, si Maria Clara dapat mabthay! Sarong matalaw na pasarahotan... dai nagadan, asin ngunyan na banggi ililigtas ko sya o sa aga gadan ka!”
Nangirogkirog si Basilio.
“Nagkapira nang aldaw na hominélang asin ako nagpapa-convento sa pagkoa nin mga bareta. Hilinga, uya an surat ni Padre Salvi na dara ni Padre Irene nagdamlag nin kahihibi si Capitan Tiago, naghahadok asin nag- hahagad nin tawad sa retrato kan saiyang aki sagkod na sominampot sa pagsigarilyo nin dakol na opio... Ngunyan na hapon inagoniyasan sya.”
“Ah!” an hagayhay ni Simoun, asin pakakapote kan magibong na kamot su salyang payo dai na naghirohiro.
Nakagiromdom na nakadangog man nanggad sya nin agonias alintangang nagroronda sya sa palibot kan convento.
“Gadan!” nagtaram sa tingog na orog kahababa na baga sarong anino an nagtaram, “gadan! gadan na dai ko man lamang nahiling, nagadan na daing pakadram
na nabubuhay ako huli saiya, nagadan nagtitios...”
Asin kan makamaté na sarong makangingirhat na
