(88) na naghahánap kan gábay nin pagkabagong-tawo, alagad, minsán siring, inaakóko na ako magsaró-saró, asin dai ko dram, kun baga makita ko pa ika liwat. Alagad sukat akong magisip nin mga daraktilang bagay... An omaaboton mindbukas sa saimo, minapinto sa sakuys; namundag an saimong mga pagkamoot; luhayluhay na nagkakagaradan an sakong mga pagmahal; an saimong dugo pinapakalakaga kan kalayo; an sakong dugo pinapakonol kan lipot asin, minsan siring, nagtatangis ka, asin dai mo boot iatang an panahon na ini sa nagdadangadang na mga aldaw na papakinabangan mo asin kan saimong banwaan!’ Napano nin luha su mga mata kan sakong ama lominohod ako sa saiyang pamitisin, kominogos ako saiya, naghagad ako saiya nin táwad, asin sinabihan ko na natatalaga ako sa paghalé.. .”
Naontok su pagbasa huli ta garong pigkakaluwasan si Ibarra: nanglulungsí su hagbayon asin nagbabalik-balik sa magibong na sógod.
“Anong yaon saimo? anong nangyayari saimo?” an hapot saiya kan daraga.
“Pinalingaw mo ako na igwa ako nin mga ootobon, na kaipuhan akong pomabanwaan ngunyan tolos! Noodmá kaaldawan kan mga gadan.”
Dai na nagkaalo si Maria Clara, pinotitokan su hagbayon sa laog nin kadikit na horas kan saíyang darakula asin mapangatoroganon na mga mata, asin pakapodo nin nagkapirang burak, mabódok na suminabi saiya:
“Lakaw, dai ko na ika popogolon; sa laog nin mga pirang aldaw magkikita man kita gíraray! Bugtakan an búrak na ini sa linobngan kan saimong mga magurang!’
Pagka-abán-abán lominúsad sa hagyanan su hagbayon naaantabay ni Cápitan Tiago asin ni Tia Isabel alintanang si Maria Clara namintó sa pitak na pangadyean (89).
“Sabihi, tabí, si Andeng na andamon su harong, ta mádumán si Maria asin si Isabel! Magayagáyang paglakaw!” an sabi ni Capitón Tiago pagsakat ni Ibarra sa lunadán na pasíring sa plaza de San Gabriel.
Dangan, bilang pagranga, sinabihan si Maria Clara (90) na napapaluhá sa katáid nin sarong ladawan kan Mahal na Virgen:
