“!Lalong marhay na sabihon mo,” an may kabaldian na simbag kan teniente mayor, “na an katakutan na marhay minapoon sa kasakroan asin natatapus sa kasopganan! Ngunyan mansana idadata ko sa Alcalde an sakong pagbutas sa katongdan; oyam na akong maging olokan na dai man lamang mapakinabangan nin siisay man... Paaram!”
Laen man su ganan kan mga babaye.
“!Ay!” an hagayhay nin sarong babaye na mabansay su panglawog; “an mga bagong-tawo sa giraray siring kaiyan! Kun buhay lamang su saiyang marhay na ina, ano daw an sasabihon? !Ay, Dios! Kun pinagiisip nyak ona mahimong siring man an mangyari sa sakong aki na mainit man an payo... lay, Jesus! haros nauuri ako sa saiyang gadan nang ina... magagadan ako sa sakit!”
“Ako dai,” an simbag man nin sarong babaye; “dai ipagmomondo kun siring an mangyari sa duwa kong aki.
“Anong sabi mo, Capitanang Maria?” an sabi kan énot na pinagtakop su kamot.
“Namumuya ako na ipaglaban kan mga aki an giromdom kan saindang mga magurang, Capitanang Tinay; anong sasabihon mo kun sarong aldaw, balo, madangog mo na maraot an pinagsasabi dapit sa saimong agom, asin idoko an payo kan aki mong si Antonio asin dai magkaalo?”
“Isuhay ko saiya an waras na biyaya!” an sabi nin saro, na iyo si Hermanang Rufa, “alagad...”
“Isuhay saiya an waras na biyaya, dai nanggad!” an saligbaton kan maherakon na Capitanang Tinay, “dai sukat magsabi kaiyan an sarong ina... alagad anong saimong mga kaisipan, Capitanang Maria?”
“Minsan siring,” an sabi pa ni Hermanang Rufa, “dai mo malingawan na sarong dakulang kasalan na pagbuhatan nin kamot an sarong tawong sinaglitan.”
“Orog pang sinanglitan an giromdom kan mga magirang!” an simbag ni Capitanang Maria. ‘“!Daing siisay man, mani an Papa, asin nangorog na si Padre Damaso, na mangyaring makapaglanghad sa siring kabanal na giromdom!”
“!Totoo!” an sabi ni Capitanang Tinay na nagtaka kan kadonongan kan duwa; “saen nindo kinoa an siring karahay na mga pangatanosan?”
