su saiyang gibong ikagadan, nakita ko su gawé niyang
maraot. Sinasabihan ko ika, an Dios lamang an maging
hokom sa mga tawo. Siya lamang an magkaigwa nin
katanosan sa buhay; asin ta dai nanggad magisip an
tawo nin pagsalihid saiya!”
“Alagad ika ngunyan...”
“!Dai!” an saligbaton ni Elias, na nakasalom kan pagsusuwal, “bakong siring: kun an tawo minasilot nin kagadanan sa iba o saiyang linalaglag sagkod lamang an kaagahon nin iba, ginigibo niya iyan sa lipat asin minagamit kan kosog nin ibang mga tawo sa paggibo kan saindang padusa, na sa katapustapusi mangyari libang okun malé. Alagad ako, sa pagbugtak sa criminal sa panganib na ihinanda niya sa iba, nasa siring man akong pagalaman. Dai ko siya ginadan, bibayaan ko na an kamot nin Dios an gumadan saiya.”
“Naniniwala ka sa pagkahinaragbo?”
“An pagtiwala sa pagkahinaragbo garo mansanang paniwala sa mga gibong ngangalasan; an duwang bagay na ini nangangahologan na dai aram nin Dios an omaaboton. Ano an pagkahinaragbo? Sarong pangyayari na dai lamang pinaghona-hona nin siisay man. Ano an gibong-ngangalasan? Sarong kasarongatan, sarong paglaglag kan pagsusundan kan katalagahan. An dai pakagalinaw asin an kasarongatan sa isip kan nagpapalakaw kan pagkamugtak kan kinab-an nangangahologan nin duwang darakulang kakundian.”
“Siisay ka, an may pagkatakot na hapot uli ni Ibarra; “nagadal ka?”
“Nangaipo akong magtubod nin makuri sa Dios huli ta nawara ko an pagtubod sa mga tawo,” an simbag kan piloto na pinagliktadan su hapot.
Sa paghona ni Ibarra nasayodan nya an hagbayon na ito na pinagoosig; pinaiindahan an sa tawong hokoman (401), dai nagaaram kan katanosan nin tawo sa paghokom sa saiyang mga kapuwa, sinosolang nya an pagkahalangkaw sa iba nin nagkakapirang mga pangkat.
“Alagad kinakaipuhan na saimong akoon an halaga kan hokoman nin tawo, minsan and kamakakundian,” an saiyang isinimbag. “An Dios, minsan ano kadakol kan saiyang mga kasalihid sa ibabaw nin daga, daing mangyayari, kun sa pagkasayod, dai minasabing malinaw kan saiyang paghokom sa paghusay kan linaksang
