boot!” an padagos ni Capitan Tiago. “Bago pa sana siyang dumatong halé sa Europa, asin sinabat ko siya.”
Kan masambit an ngaran na ini, igwa nin huminagayhay; nakalingaw su teniente na magtaong galang sa kagharong, dinolok su hagbayon asin pinagparamaanan magpoon sa bitis sagkod sa payo. Ini kan mga hidaleng ito nakikipagtaratarahan sa gabos na mga duduman, garong daing namamantaag na makapalaen saiya kundi su saiyang gubing na itom sa tahaw kan bidang na ito. Su saiyang tindog, su saiyang panglawas, su saiyang mga hirohiro nagpapahayag nin sarong maginhawang pagkaaki na pinagadalan kan hawak asin kalag. Nakikita sa saiyang lawog na tapat asin maogma an mga poropolinés na gira nin dugong kastila sa irarom nin mabansay asin kayumangging kuray, nagrorosa-rosang pisngi, sakalé, bunga kan saiyang pagérok sa mga malipot na bansa.
“Halo!” an saiyang sabi kasabay an sarong maogmang pagtaka; “an cura sa sakong banwaan, si Padre Damaso, dayupot na katéod kan sakong ama!”
“Patawad, nagkamalé ako!” an may kasopogan na digang ni Ibarra.
“Dai ka nagkamalé!” sa kahurihurihi nakasimbag man si Padre Damaso sa sarong may kabagohan na tingog. “Alagad, su saimong ama bako kong gayong katood na bulanos. ’
Luhayluhay na isinibog ni Ibarra su kamot na saiyang iginagawagaw, kaiba an pagpotitok na pano nin pagtaka; bominirik asin saiyang nahampangan su mahigpit na pagkatawo kan teniente na dating nagmamasid saiya.
“Ginoo, ika su aki ni Don Rafael Ibarra?”
Idinoko ni Ibarra su saiyang payo.
Pominakarhay nin pagtukaw si Fray Damaso sa saiyang sillon asin pinotitokan su teniente.
“!Magayagayang pagdatong sa saimong banwaan, asin digdi magi ka logod na orog na mamongaya ki sa saimong ama!” an sabi kan militar sa tinatakigan na tingog. “Namimidbidan ko asin parati ko siyang makaolay, asin makakasabi ako na saro siya sa mga tawong karapatdapat asin orog na gayong may dangog sa Filipinas. ”
“Ginoo,” an malodok na simbag ni Ibarra, “an kaomawan na ipinagkaogdan mo sa sakong ama, nakapa-
