ini!” an simbag ni Mautang na maugnay na nagngingisi; “paano an pagtratar mo kan mga bihag sa labanan?”
“Sa orog na pagisusugad na gayo!”’ an simbag kan Carolino.
Dai nakagirong si Mautang sa laog nin sarong hidalé, dangan baga sa nakatuklas nin simbag, matiwasay na gayong sominimbag:
“Ah! dahel ta an mga ito mga kaiwal asin nanunurumang, alintanang an mga ini... an mga ini mga kahimansa nyato.”
Asin pakarani hininghingan su Carolino:
“Abaa nang luluya mo! Pinapasiring sinda tanganing manurumang asin dangan. . . pung!”
Dai sominimbag su Carolino.
Saro kan mga bilanggo nakiulay na pahingaloon sya ta nakakamate sya nin pagapod kan katalagahan. (423)
“Mapanganib an lugar na ini!” an simbag kan cabo na ribaraw hiniling su bolod; “sulung!”
“Sulung!” an olit ni Mautang.
Asin hominagrob su sogkod. Pominiripit su bilanggo asin hiniling sya nin nanonolsol na mga mata.
“Lalo kang mabangis ki sa kastila mansana!” an sabi kan bilanggo.
Sinimbag sya ni Mautang nin iba pang mga rapado. Haros kasabay an pagsiwik nin sarong bala na sinonod nin potok: nabotsanan ni Mautang su badil, Bominuhi nin sarong panarangin asin pakadagtakan su duwang kamot sa daghan, napukan na nagtataririk. Nakita sya kan bilanggo na nagkokopotkopot sa alpog asin pigluluwasan nin dugo sa ngoso.
“Ontok!” an kurahaw kan cabo na panalé sanang luminungsi.
Nagpangorontok su mga soldados asin nangaralagkalag. Sarong sadit na aso nagiitaas halé sa masagoso sa kaitaasan. Suminiwik an saro pang bala, nadangog an saro pang potok asin su cabo nalugadan sa paa natiklop naglalanghad. Su pangkat inatake nin mga lalaki na nagpapairipli sa mga bato sa itaas.
Su cabo sa maktring kaangotan, itinokdo su rakoy nin mga tawo asin nagsabi:
“Papotki nindo!”
Nagpangrolohod su mga bilanggo, taragob nin kangirhatan. Nin huli ta dai ninda ikakaitaas su saindang mga kamot, nagpakimahérak sinda sa pamamatahaw
