moun, an napapalaen na parong kan safyang harong, párong nin azufre. Si Binday, saró man sa mga binibining de Orenda, madaleng pagpatubodón asin mapagsasambang daragitay, nakagiromdom na nakahiling nin mga bugaw na láad sa harong kan goyero sarong hapon na kaibahan kan saiyang ina, napaduman sa pagbakal nin mga gapó.
Mapangataman na naghihimate si Isagani, na daing anó man na tataramon.
“!Kaya kasubanggi. . .!” an hiraraw-od ni Momoy.
“Kasubanggi?” an ulit ni Sensia sa tahaw nin pagkaosyosa asin nin pagkatakot.
Dai minadisidir si Momoy, alagad su lawog na ipinahayag saiya ni Senia nakahalé kan saiyang takot.
“Kasubanggi?, kan namamaranggi kami, nagkaigwa nin sarong karibukan; napalsok su ilaw sa pinagkakaonan kan General. Sabi hinabon nin sarong dai midbid su lampara na ipinasib ni Simoun.”
“Sarong mahab-on? Saró sa Kamot na Item?”
Buminuhat si Isagani asin naglakawlakaw.
“Asin dai nadakop?"
“Tominagbang Bai salog; dai nin nangyaring nakakita saiya. Su iba nagsasabi na kastila, su iba intsik, su iba, indio. . .”
“Pinagaakalá na sa pamamatahaw kan lamparang ito,” an simbag ni Chichoy,” sosoloan su bilog na harong, su pólvora. . .”
Nangibigkibig na naman si Momoy, alagad kan makita nyang nakamangno si Sensia kan saíyang katakutan, boot na husayon ito.
“!Kanogon pa!” an saiyang hagayhay kaiba an sarong pagmaliogot; “anong maraot an ginibo kan mahab-on! Nagkagaradan kuta gabós. . .”
Natatakot na humiling saiya si Sensia; nangurus su mga babaye; si Capitan Toringoy na natatakot sa politica, napahiling na tihaharayó sya. Dinolok ni Momoy si Isagani.
"Sa giraray maraot an pagkoa kan bakong sadiri,” an simbag ni Isagani kaiba an dai masayodan na hoyom; “kun nakaaram an sinabi nang mahabon kun ano ito asin nakapagisipisip, hayag na gayong dai nya gigibohon!"
