asin nagtangis na naman nin mapait.
“Hare pagtangis nin siring, aki ko, ta nararatakan ako kan saimong mga luha! Sabihan sakuya an saimong mga sakit, makikita mo kun gurano ka kamahal sa sa- imong padrino!”
Luhayluhay na rominani saiya si Mayia Clara, lomi- nohod sa saiyang pamitisan asin pagkatongkahalan kan saiyang lawog, napaparigos sa luha, sinabihan sya sa hababang tingog, na pahangang mamaté:
“Minamahal mo pa ako?”
“!Aki!”
“Kun siring...soroga an sakong ama asin potola an kasal sakuya!”
Asin iinosip saiya kan daraga su saiyang hiring pa- kipagkita ki Ibarra, saiyang tinago su hilom kan salyang pagkani tawo.
Pahangang maniwala si Padre Damaso kan saiyang nadadangog.
“Kan nabubuhay pa sya,” an padagos kan daraga, “nagisip akong pakipagbaka, naghalat, ako nagtiwala! Boot akong mabuhay sa pagdangog kun sya pinaghoho- roronan...alagad ngunyan na gadan na sya dai nang dahelan na ako mabuhay asin magtios.”
Ini sinabi nya luhayluhay, sa hababang tingog, mo- ninong, daing mga luha.
“Kan nabubuhay pa sya, makakapakasal ako... nag- isip akong domolag ngapit. . . daing ibang muya kan sakong ama su pagkatugang man lamang! Ngunyan na sya gadan dai nin siisay man na makakaapod saku- ya na saiyang agom... Kan nabubuhay pa sya, mang- yaring madigtaan ako, natatada sakuya an karangahan na sya buhay asin sakalé nagroromdom sakuya; ngun- yan na gadan sya... an convento okun an lobongan.”
Su tingog kan daraga igwa nin siring na karigonan mala ngani ta nawara ni Padre Damaso su pagkamug- tak nyang maogmahon asin namugtak sa may pinagi- isip na bulanos.
“Makuring gayo su saimong pagkamoot saiya?” an nagsasakolsakol na saiyang hapot.
Dai nagsimbag si Maria Clara. Dominoko si Padre Damaso asin daing gironggirong.
“!Aki ko!” an saiyang hagayhay sa nagpopotolpotol na tingog, “patawada ako na ginibo takang makauugay na dai ko maaraman an siring na bagay. Pinagiisip ko
