“Hare kamo pagribok ta nadadangog kamo kan mga sira ta dai mapadakop an mga iyan!’’ an sabi. “Gisi, gayod na hikot na ini!”
Alagad anas na daing kanin-an su gabos na mga ma- ta kan hikot.
"Pabayae ako,” an sabi saiya ni Leon na katipan ni Iday.
Siniyasat na gayo kaini su kamugtakan kan mga osok, hiniling su hikot asin kan manigoan, naghapot.
“Dai ka nagduduwaduwa na may lima nang aldaw na dai ini pigsiraw?”
“Dai nanggad nin duwaduwa! su huri kan vigilia kan gabés na mga Santos.”
“Kun siring, o encantado ining danaw o igwa akong nakoa.”
Ibinontog ni Leon su tikpaw sa tibig, alagad lomina- dawan sa saiyang lawog an pagtaka. Daing korokaalo na tominanaw nin kadikit na horas sa haraning bolod asin padagos na ipiglibot su tikpaw as laog kan tubig; dangan dai man hinawas, nagsabi sa hababang tingog;
“Angongolkol” (307).
“!Angongolkol!” saindang inolit.
Nakalakop sa lambang ngoso su tataramon sa tahaw kan katikbahan asin pangkagabsan na katakutan.
“Anong saimong sabi,” pigharapot siya.
“Sabi ko na may nakolong na angongolkol,” an pato- too ni Leon, asin pakabugtakan sa tubig kan kapotan kan tikpaw, nagpadagos:
“Nadadangog nindo an tanog na iyan an matagas na kulit, su talodtod kan angongolkol. Nakikita nindo na naghihiriro an botong? Iyan an nakakapahiro ta nagpoposipos, alagad rolokot na; halat kamo... dakula may mga sandangaw o labi na lakbang kan lawas.”
“Anong dapat gibohon” iyo an hapot.
“!Dakopon!” olay nin sarong tingog.
“!Jesus! siisay an madakop kaiyan?”
Dai nin nagrogaring na bomontog ta nag-irom-irom; hararomon su tubig.
“Sakat nyatong igakod iyan sa satong sakayan asin goyodon ta siring sa sarong linipig!” sabi ni Sinang; “kinaraon kaiyan su mga sira na talagang satong ka- kaonon!”
“Sagkod ngunyan dai pa ako nakakita nin angongol- kol na buhay!” an maluhay na sabi ni Maria Clara.
