- An buhay pangatorogan (210)
Pahanga nang makalaog si Basilio, nagpupukanpukan ominogsohoy sa mga takyag kan saiyang ina.
Nangrilipot si Sisa asin ta dai ikasaysay an bagay na ini kan makita niyang siya, sanang saro an ominabot. Boot siyang tumaram, alagad dai siyang nakoang daging; muya niyang kogoson su saiyang aki, alagad siring man dai siya nakasompong nin kosog, dai sa pangyari na siya magtangis.
Alagad kan makita su dugo na nagbobolos sa angog kan aki nakakorahaw kan tingog na itong baga nag- bubuyagyag kan pagkapatod nin sarong dolos (211), nin puso.
“Mga aki ko!”
“Hare ka katakot, nanay!” nagsimbag saiya si Ba- silio; “si Crispin nawalat sa convento.” “Sa convento? nawalat sa convento? Buhay?” Itiningkalag saiya kan aki su saiyang mga mata. “Ah!” an sabi asin ta su orog nakadalitaan naging makuring kagaya-gayahan. Hominibi si Sisa, kinogos su saiyang aki, pinatos nin mga hadok su nagdudugong angog.
“Buhay si Crispin! binayaan mo siya sa convento... asin ano ta lugad ka aki ko? Naholog ka?”
Asin maingat na pigparahilinghiling niya siya.
“Su sacristan mayor pagdaraha si Crispin nagsabi sakuya na dai ako makahale sagkod sa ikasampolong oras, asin nin huli ta awat nang marhay, dominolag ako. Sa banwaan pinag-quien-vive (212) ako kan mga soldados, dominalagan ako, nagpaporotok, asin su sakong angog naguhiban nin sarong bala. Natakot akong madakop asin papagbaldeohon ako kan cuartel sa pakol siring kan saindang ginibo ki Pablo, na sagkod ngunyan naghehelang pa.”
“Dios ko, Dios ko,”’ an sabi kan ina sa hababang tingog. “Nakaligtas ka.” Asin nagsabi pa alintanang naghahanap nin yamit, tubig, suka asin balukag nin iyagwak:
“Kulang na sanang totoro, asin gagadanon ka ninda, gagadanon an sakong aki. Dai pinagiisip kan mga
